هو الله- ای دو يار محترم هر چند احبای سر چاه...

لوح رقم (87) – من آثار حضرت عبدالبهاء – مکاتیب عبد البهاء، جلد 5، صفحه 84

هو الله

ای دو یار محترم هر چند احبای سر چاه در سبیل دلبر مهربان و آن مه تابان صدمات و بلایای بی‌پایان دیدند ولی در حلقه عاشقان چنان برافروختند و پرده دریدند که محل تحسین ملأ اعلی گشتند سر چاه اوج ماه شد اگر ویران و یاران بی سر و سامان شدند این ویرانی آبادیست و این پریشانی پناه الهی عنقریب ملاحظه خواهد شد که آن مطموری چه معموری در پی داشت و آن خرابی چگونه سبب آبادی گشت آن جفا باعث چه وفا شد و آن درد مورث چه صفا گشت همیشه چنین بود و چنین خواهد بود بنای عتیق تا ویران نگردد قصر مشید نشود و درختان تا عریان نگردند بر و شکوفه برنیارند جامه کهنه تا دریده نگردد خلعت جدید در بر نشود هر چند بظاهر بلا بود ولی بحقیقت ولا و جام عطا و سبب قربیت بدرگاه کبریا و دخول در ملأ اعلی و فوز بمشهد لقا و تشرف بمحفل تجلی جمال ابهی و علیکما التحیة و الثناء (ع ع)