یا من تشبث بذیل المیثاق غزل پر حلاوت قرائت گردید در نهایت بلاغت است قریحه انسان بمثابه ارض طیبه است كه در باطن طبقاتش اب خوشگوار موجود و در عروقش میاه عذبه سلسبیل جاری و ساری هر چه بكاوی و حفر نمائی بیشتر و لطیفتر و گواراتر نبعان نماید و این نقر و حفر و كاوش عبارت از كوشش و مداومت در تنظیم اشعاری چون در نظیم است لهذا در وقت راحت فكر هر دم بمحامد و نعوت حضرت مقصود مشغول شو تا ماء معین و تسنیم و سلسبیل از قریحه جاری گردد (ع ع)