ای دو مؤمن باللّه خداوند بیمانند زن و مرد را آفريده که با يکديگر در نهايت الفت آميزش نمايند و زندگانی کنند و حکم يک جان داشته باشند زن و مرد دو رفيق و انيس هستند که بايد در غم يکديگر باشند.
چون چنين باشند در نهايت خوشی و شادمانی و آسايش دل و جان در اين جهان زندگانی کنند و درملکوت آسمانی مظهر الطاف الهی گردند و الّا در غايت تلخی عمر بسر برند و هر دم آرزوی مردن نمايند و در جهان آسمانی نيزشرمسار باشند.
پس بکوشيد که با يکديگر مانند دو کبوتر در آشيان آميزش دل و جان نمائيد اينست خوشبختی در دو جهان