٦٤- ای منجذب الی ملکوت البقاء

ای منجذب الی ملکوت البقاء، شمع روشن است و گل در چمن انوار است که از افق غيب نوّار است و جام حقّست که لبريز در بزم تبريز و سرشار است الحان است که از حنجر طيور حديقه وفا نمايانست. گوش هوش از نداء الهی مهتزّ و مذاق از شهد عرفان نيّر آفاق ملتذّ اهل بصيرت در جوش و خروشند و خفاشان در زاويهٔ خاموش در خواب خرگوش. تو که چشم بينا گشودی و دل بجانان دادی و گوی از ميدان ربودی بتسبيح و تهليل محبوب يکتا مشغول شو تا شکرانهٔ اين نعمت کنی و ازدياد موهبت طلبی.