٧٨- ای ياران من

ای ياران من، لسان بشکرانه محبوب لامکان بگشائيد که جهان را برخی چون مه تابان روشن فرمود و سراجهای وهّاج برافروخت و بعالم لامکان صعود فرمود فيضش جاويد است و موهبتش دائم و باقی و در مزيد رحمتش سابق است و حجّتش بالغ و کوکب فيضش شارق مواهبش پايانی نه و الطافش را حصر و انتهائی نيست. ياران باوفايش بجنود ملکوت ابهی مؤيّدند و دوستانش بجيوش ملأ اعلی موفّق هر دم بخششی تازه و عطائی بی‌اندازه ظاهر ميفرمايد اطفال را از ثدی عنايت شير ميدهد و نوجوانان را مانند نهال بيهمال در حديقه الطاف برشحات سحاب عنايت نشو و نما می‌بخشد کاملان را بتجلّی کمالات الهيّه بهره‌ مند مينمايد و پيران سالخورده را از باده عشق و محبّتش سرمست و پرنشئه و نشاط ميفرمايد. ستايش و پرستش چنين خداوندی را سزاوار و لايق است که پرتو عنايتش مانند ابر نيسانی در فيضانست و نور احديّتش از افق عزّت قديمی چون مه تابان. ای ياران بشکرانه آن دلبر يگانه بپردازيد و فرح و طرب انگيزيد و بدامن الطافش بياويزيد.