۸۶ - ای سرمست باده الست

ای سرمست باده الست، جام می دمی نشئه بخشد و مدّتی خمار آرد و صداع ايراث کند ولی مدهوش صهبای ندای الهی مخمور نگردد و خمار و صداع نداند بلکه انتباه يابد و هوش و ادراک بيفزايد. آن شخص جليل روحانی را چنين باده رحمانی بايد و چنين نشئه و شادمانی شايد اين مستی نه هستی آسمانيست و اين خمار صبحگاهی نه بلکه آگاهی روحانی