۱۰۰ - ای کنيز الهی

ای کنيز الهی، چه قدر نيک بخت بودی که ندای الهی شنيدی و آهنگ ملکوت ابهی استماع نمودی و در محفل محبّت و عرفان داخل شدی و نفحه طيّبه جنّت حيات بمشام آوردی. امروز جميع محافل و مجامع و مساجد و صوامع تنزّه‌گاه خلق گشته اوقاتی بظاهر بذکر و دعا مشغول و بالفت و محبّت مألوف و لکن بحقيقت کلّ غافل و در شهوات نفسانيّه منهمک و باوهام و آرزوی خويش مشغول نه قلبی پاک و نه جانی تابناک نه تضرّعی و نه تبتّلی نه احساس روحانی نه انجذاب وجدانی نه محبّت و الفت قلبی ولی محافل بهائی نورانيست روحانيست رحمانيست محرّک قلوب و مبشّر ارواح انسانی. حال بدايت تأسيس است عنقريب ترقّی خواهد نمود و بدرجه ئی رسد که اين محافل مجامع ملکوت گردد و اين نفوس ملائکهٔ عالم لاهوت شوند.