۲۰۸ - ای طالب حقيقت

ای طالب حقيقت، نامه شما رسيد و انجذابات قلبيّه معلوم گرديد. فی الحقيقه مجذوب جمال حقيقتی و مفتون علم و عرفان. فی الحقيقه در عالم وجود بهيچ چيز تعلّق نشايد و دلبستگی نبايد مگر حقيقت که آن دلبريست در نهايت جمال و کمال بايد در طلبش جانفشانی نمود و فانی شد تا از آن دريا نصيبی گرفت و از آن آفتاب پرتوی حاصل گردد اينست سزاوار دانايان و اينست لايق هوشمندان. در خصوص بلايا و محن و مصائب سؤال نموده بودی که اين از خداست يا منبعث از سيّئات نفس انسان؟ بدان بلايا بدو قسم است قسمی بجهت امتحانست و ديگری سزای اعمال آنچه بجهت امتحانست تربيت و تأديب است و آنچه سزای اعمال است انتقام شديد است.

پدر و معلّم اطفال را گهی بنوازند و گهی بيازارند اين آزار بجهت تربيت است و عين نوازش و لطف محض است و عنايت صرف. اگر بصورت قهر است ولی بحقيقت الطاف است اگر بظاهر عذاب است ولی بباطن عذب فرات است. باری در هر صورت بايد تضرّع و زاری نمود و مناجات بدرگاه الهی کرد که در امتحان ثابت مانيد و در بلايا صابر باشيد.