۲۹٤ - ای ياران مهربان عبدالبهاء

ای ياران مهربان عبدالبهاء، اگر بدانيد که بچه حالتی و بچه جذب و فرحی و بچه سرور و بشارتی اين نامه مرقوم ميگردد البتّه از شدّت مسرّت بپرواز آئيد و با فرح الهی و بشارت ربّانی همدم و همراز گرديد. با وجود آنکه محن و بلايا مانند دريا موج ميزند باز عبدالبهاء در نهايت سرور است شما تأسّی باين مظلوم نمائيد بلا را موهبت کبری شناسيد و سختی را راحت عظمی يابيد زيرا در سبيل حضرت کبرياست دمی نياسائيد و نفسی راحت ننمائيد مانند آتش شعله زنيد و بمثابه نور بدرخشيد اينست موهبت الهی. ايّام بگذرد و حيات فانی منتهی شود و سراج زندگانی خاموش گردد ولی اگر در انجمن روحانی بسوزد حيات ابدی يابد و موهبت سرمدی جويد و الّا هدر رود پس آنچه سزاوار است مجری داريد. اين مسجون دائماً منتظر ورود بشارت است که آن ياران در نهايت اشتعال منجذب نفحات قدسند و بهدايت ناس مشغول. اگر چنين مژده ئی برسد جميع بلايا و محن و رزايا مبدّل بسرور گردد.