۲۹۹- ای ياران با وفای من

ای ياران با وفای من، بلاهای سابقه نامعدود با وجود اين در اين بلوا و انقلاب نيز هدف تير جفا شديد و بدو مصيبت مبتلا گشتيد. از صبوری و غيوری نه ناله نموديد و نه فرياد و فغان برآورديد فی الحقيقه وقوريد و شکور و مطمئنّ بالطاف ربّ غفور وفا چنين است و صفا چنان. عبدالبهاء را با عدم مجال آرزو چنانست که هر دم بشما نامه ئی نگارد و فی الحقيقه سزاواريد ولی چون بقلم و بنان ممکن نه نامه‌ها را در صفحات دل و جان نگارد و دمبدم بملکوت ابهی تضرّع نمايد و طلب الطاف آسمانی کند و رجای عنايات رحمانی نمايد.