۳۰۳- ای دو بنده صادق جمال مبارک

ای دو بنده صادق جمال مبارک، هر چند در سبيل محبوب مصائب و متاعب موفوره ديديد و مشقّات عظيمه کشيديد و مورد اذيّت و جفای دشمنان شديد و معرض ملامت جاهلان گشتيد از هر سمتی تيری رسيد و از هر جهتی گردباد شديدی وزيد ولی اين بلايا و اين رزايا در سبيل آن دلبر يکتا وارد و اين محن و اين الم در محبّت آن يار با وفا حاصل و عبدالبهاء نيز شريک و سهيم دائم. بايد بشکرانه پروردگار يگانه پرداخت که بيگانگان از اين فيض محروم و آشنايان فائز و مرزوق. زيرا بلايای سبيل الهی را هر نادانی شايان نه و مصائب راه عشق را هر ناسپاسی لائق نيست. شمع را افروختن بايد و پروانه عشق را سوختن هر پرنده سزاوار اين جانفشانی نه و هر جنبنده لياقت اين قربانی نيست. اگر چه امتحان در اين ايّام بی حدّ و پايانست ولی فضل و الطاف يزدان نيز بيحساب و بی‌کران هميشه متذکّر بلايای شما هستم و از حقّ طلب استقامت و ثبوت مينمايم. اين بلايا تخم افشانيست عنقريب ملاحظه خواهيد نمود که برکت خرمن گشته و فيض نامتناهی مبذول داشته.