۳۱۵- ای ناظر بملکوت ابهی

ای ناظر بملکوت ابهی، خوشا حال نفوسيکه بصرف فطرت منجذب الی اللّه گشتند و بمغناطيس محبّت سارع بمشهد فدا از جان و خانمان بيزار شدند و از آنچه غير رضای حضرت دوست بود در کنار گشتند. چون ذبيح مليح بقربانگاه شتافتند و چون مسيح فصيح بر صليب بلسان بليغ مناجات نمودند چون خليل جليل در آتش نمروديان فتادند و چون موسای کليم در دست قبطيان چون يوسف صدّيق در سبيل الهی اسير زندان شدند و چون نوح نجی در طوفان طغيان ستمکاران چون سيّد حصور در دست قوم کفور افتادند و چون زکريْا مظلوم در دام اهل غرور چون سيّد يثرب و امام بطحاء در صدمات و مشقّات لايحصی افتادند و در تعذيب و تکفير و توهين اهل شقا چون حسين مظلوم در دست قوم ظلوم گرفتار شدند و در کربلا در شدّت کرب و بلا افتادند و عاقبت جان باختند و در ميدان فدا اسب تاختند و از اين تنگنای عالم ادنی بملکوت ابهی شتافتند. طوبی لهم و بشری لهم من هذا الفضل الّذی اختصّ اللّه به من شاء من عباده المقرّبين. لَعَمْرُکَ إنِ اطَّلَعْتَ بِسرِّ الشَّهادةِ فی سَبيلِ اللّه وَ سِرِّ القُربانِ فی مَحَبَّةِ اللّه لَسَرَعْتَ مُنْجَذِباً إِلی مَيْدانِ الفِداءِ مُنادياً اَلْوَحا اَلْوَحا إِلَی الْمَوهِبَةِ الکُبْری اَلْبَدارْ اَلْبَدارْ إِلَی الرَّحْمَةِ العُظْمی اَلْعَجَلْ اَلْعَجَلْ إِلَی الغَنِيْمَةِ العُليا و لکنّ اللّه سَتَرَ هذَا النُّورَ و کَتَمَ هذَا السِّرَّ المکنونَ و الرَّمْزَ الْمَصونَ إِجلالاً لِأمرِه و صَوْناً لمقاماتِ قدسِ أحِبَّتِهِ حتّی يَظْهَرَ سِرُّ الاختصاصِ و يُشرقَ انوارُ المَوْهِبَةِ فی مِشْکاةِ الخاصِّ إِنَّهُ يَهَبُ مَنْ يَشاءُ وَ يُعْطِی مَنْ يَشاءُ وَ يَمْنَعُ عَمَّنْ يَشاءُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يشاءُ و يُوَفِّقُ عَلَی الانفاقِ بِفَضْلِهِ مَنْ يَشاءُ إِنَّهُ هُوَ الکَرِيمُ الفَّضال.