۳۶۲ - ای دبير اديب و ای نهالهای بيهمال حديقه محبّت اللّه

ای دبير اديب و ای نهالهای بيهمال حديقه محبّت اللّه، عبدالبهاء را نهايت آرزو چنانست که هر يک در باغ الهی و جويبار رحمانی چون سرو رعنا نشو و نما نمائيد و قد بفرازيد و بباليد و بخراميد و چون شجره طيّبه ثمره جيّده ببار آريد. از ساقيه معارف الهيّه آب خوريد و از فيوضات ابر نيسان بهره و نصيب بريد و از رشحات سحاب عنايت در نهايت طراوت و لطافت در حديقه وجود تربيت شويد و بتعاليم الهی خوی مشکبوی يابيد و بخلق رحمانی و روش روحانی و تقديس آسمانی و شعله نورانی در بين خلق مبعوث گرديد. نور الفت و محبّت و صلح و صلاح باشيد و ظهور فوز و فلاح تا جنگ و جدال امم بدوستی و آشتی مبدّل گردد و حرب و قتال ملل بآسايش و سلام منقلب شود تا نورانيّت وحدت اصليّه و روحانيّت حضرت احديّه در عالم انسانی چون شمع نورانی رخ برافروزد و پرده‌های اوهام و ظنون و بغضا و نفاق و شقاق بکلّی بسوزد.