اين معلوم است که حقيقت الوهيّت را فيضی نامتناهی

اين معلوم است که حقيقت الوهيّت را فيضی نامتناهی و تجلّيات رحمانيّه را انقطاعی جائز نه زيرا سلطنت الهيّه ازليست و ابديست. و از اين فيض نامتناهی و کون عظيم مقصد سنين معدوده و مخلوقات محدوده نبوده لم يزل حضرت پروردگار را سلطنت پايدار بوده و خواهد بود. و سلطنت حقيقيّه الهيّه را البتّه کشور و اقليم و خلق عظيم و رعايای بی پايان و مقرّبين درگاه و وسائط اوامر و نواهی لازم. پس بايد هيچ امری از عظمت و سلطنت حضرت کبريا را محدود بحدود ننمود و فيض را مقطوع ندانست و فضل را ممنوع نشمرد چنانکه صاحب مثنوی اشاره مينمايد :

”آدم و حوّا کجا بُد آنزمان که خدا افکند اين زه در کمان“ ”موسی و عيسی کجا بُد کافتاب کشت موجودات را ميداد آب“ ”گر بگويم زان بلغزد پای تو ور نگويم هيچ از آن ای وای تو“

باری مقصد او چنانست که مظاهر فيوضات نامتناهيه الهيّه را نه اوّلی بوده و نه آخری خواهد بود و باندک تعمّقی واضح و مشهود گردد که تحديد در جميع شئون صفت ممکناتست نه حضرت وجوب.