۱۷۴ - ای مهدی من

ای مهدی من، هادی شو و منادی گرد نام يزدان بخوان تا از زبان سيل عرفان جاری و ساری گردد افسرده مباش پژمرده مگرد فتور ميار قصور مکن شب و روز بآتش محبّت حقّ برافروز و دم بذکر آن دلبر مهربان بگشا از خلق و خويش بيان کن و از پرتو ساطع رويش خبر ده از رايحهٔ طيّبه مويش جهان را مشکين کن و از نفحات قدس خلق و خويش کيهان را بهشت برين نما، تا شور و ولهی در سر نيايد و وجد و طربی در دل جلوه ننمايد انسان مانند سنگ و کلوخ است و بمثابه درختی کهنه و پوسيده و محروم از شعله و فروغ. پس از خدا بخواه که آتشی در سينه‌ات شعله ور فرمايد که جميع اعضاء و ارکان بطرب و حرکت آيد.