۱۹۵ - ای خادم احبّای الهی

ای خادم احبّای الهی، هر چند مدّتی بود که بخدمت ياران پرداختی و در عبوديّت حقّ علم بر افراختی ولی حال که در سبيل محبّت اللّه ريش و ريشه فدا نمودی واضح و مبرهن گشت که خدمت و عبوديّت در آستان مقدّس مقبول گشت. ای رسوای سبيل الهی هر ريشی عاقبت از ريشه بر افتد و هر لحيه‌ای بپايان سخره قبرستان گردد ولی تو شکر کن که پيش از آنکه حوادث امکان لحيه پر سعادت را از بن و بنگاه براندازد بدست ستمکاران در سبيل يار مهربان کنده و پراکنده شد انشاء الله سبب صباحت و ملاحت و جوانی خواهد شد. ياران الهی که در اين وهله مورد اذيّت و جفا شدند و صدمه و بلا ديدند و بدست تطاول ستمکاران مبتلا گشتند اين موهبتی بود از حقّ که بآن فائز شدند و اين عنايتی بود که بآن موفّق گشتند. هر بلائی که در سبيل الهی وارد عين عطاست و هر مصيبتی موهبتی است. ملاحظه در قرون اولی نمائيد که نفوسی در نهايت راحت و رخاء زيستند و عاقبت ترک دغدغه دنيا نمودند و نفوسی که در سبيل وفا انواع جفا ديدند انوارشان الی الآن از افق ملکوت ساطع و لامع و پرتوشان چون شعاع ستاره صبحگاهی از مشرق الهی ظاهر و باهر حال کدام يک خوشتر و دلکشتر است فاعتبروا يا اولی الابصار و البهاء عليک.