۲۲۵ - ای بنده جمال ابهی

ای بنده جمال ابهی، از شئون اين جهان دون محزون مشو و از غوائل اين عالم زائل دلخون مگرد چه اگر بديده حقيقت نظر نمائی شدائدش فوائد است و زحمتش عين رحمت زيرا انسان تا در آغوش مصائب و بلايا پرورش نيابد حقيقت وجودش استقرار نجويد و شجره شهودش ميوه خوشگوار ببار نيارد. حقيقت انسانيّه مانند خاک پاک است آنچه بيشتر سينه‌اش بشکافی و بخراشی و زير و زبر نمائی فيض و برکتش بيشتر گردد و نباتش بهتر انبات شود. لهذا بايد آن جناب در موارد امتحان در نهايت روح و ريحان باشد و اميدوارم که در دو جهان کام دل و راحت جان حاصل گردد و عليک التّحيّة و الثّناء.