۲۶۰ - ای يار ديرين عبدالبهاء

ای يار ديرين عبدالبهاء، آنچه به جناب سيّد تقی مرقوم نموده بوديد ملاحظه گرديد. فی الحقيقه صدمات و مشقّات آن جناب زياد و اين دليل بر موهبت پروردگار. هميشه نفوس طيّبه در بند راحت و آسايش خويش نبودند بلکه محض نورانيّت عموم از نوش گذشتند و تحمّل نيش فرمودند. راحت و خوشی و تکامل و ترفّه و تهاون و تناسل از هر نفسی برآيد بلکه در اين ميدان هر کس نهايت قوّت و اقتدار بنمايد ولی تعاون و تعاضد و تحمّل و تجلّد و جانفشانی کار هر نفسی نيست اين مختصّ به نفوس مبارکه است نه هر غبيّ نادان و مهمل ناتوان.

ملاحظه نمائيد از هر جهت نفوس بلند همّت چه زمينی و چه آسمانی چه جسمانی و چه روحانی چه خاکی و چه افلاکی همواره متحمّل مشقّات عظيمه بودند و تا چنين نکردند موفّق نگشتند. پس ای يار قديم مغموم و حزين مباش و افسرده منشين شکر کن خدا را که موفّق به مشقّت و بلا در سبيل او گرديدی نه در ره نفس و هوی هيچ وقت از يادم نروی حاضر محضری و پيش نظری مطمئن باش و عليک التّحيّة و الثّناء.