۲۷۳ - ای دوستان جانی من ياران رحمانی من عزيزان آسمانی من

ای دوستان جانی من ياران رحمانی من عزيزان آسمانی من، چه نويسم آيا از فضل و موهبت جانان نگارم و يا از لطافت و روحانيّت دل و جان دم زنم از مائده سماوی گويم يا بيان مواهب مخصوصه ربّانی نمايم که جميع اين الطاف شامل حال اهل بهاست. بايد بيان مجمل نمود و الّا تفصيل سبب تعطيل گردد و از امور لازمه بکلّی باز مانم. مقصود اينست که جهان غافل و شما آگاه و عالمان و عارفان محروم و شما محرم و اکابر و اعاظم بيگانه و شما آشنا، آنان اعتساف خواهند و شما انصاف جوئيد، آنان راه جفا گرفتند و شما سبيل وفا پوئيد، آنان در نهايت بغض و کينند و شما در غايت محبّت با ملل روی زمين، آنها خونخواری خواهند و شما غمخواری ميکنيد، آنان درندگی جويند و شما بندگی مينمائيد، آنان زخمند و شما مرهم، آنان دردند و شما درمان، آنان زهرند و شما شهد، آنان تير جفايند و شما مير وفا، آنان مصدر بغض و عداوتند و شما مرکز حبّ و ملاطفت، آنان اگر دست يابند خون ريزند و شما اگر فرصت يابيد شکر ريزيد و مشک و عنبر بيزيد. ببين تفاوت از کجاست تا بکجا اين نيست مگر از موهبت جمال ابهی روحی له الفداء و عليکم التّحيّة و الثّناء.