۲۹۷ - ای ياوران عبدالبهاء

ای ياوران عبدالبهاء، دوستان قديميد و ياران ديرين شب و روز خلوتخانه دل اين مسجون بنور ياد ياران روشن و ساحت جان و دل بذکر عزيزان مهربان مانند چمن و گلزار و گلشن. چه نويسم و چه انديشم و چه شرح دهم مشامم از نفحه رياض محبّتتان معطّر است و معنبر و دلم از نورانيّت قلوبتان شاد و خرّم زيرا آستان مقدّس را بندگان ديرينيد و خلوتگاه احديّت را محرم و همدم و همنشين لسان ملأ اعلی بذکر شما مشغول و زبان اهل ملکوت ابهی بتحسين مألوف. شکر کنيد خدا را که مورد چنين الطافيد و مشمول بچنين اعطاف اميد از الطاف خداوند مجيد چنان است که روز بروز روشنتر گرديد و بر شور و وله و شوق و جذبه بيفزائيد.

الهی الهی هؤلآء نفوس اقتبسوا نار الهدی من شجرة فردانيّتک و اشتعلوا بنار محبّتک المضطرمة فی دوحة وحدانيّتک ربّ وفّقهم علی نشر نفحاتک فی تلک البقاع و اعلاء کلمتک فی تلک الاصقاع حتّی يرتفع خباء مجدک علی تلک الاتلال و الدّيار و يحشر النّفوس فی ظلّ راية رحمانيّتک فی تلک الاقطار انّک انت المقتدر العزيز المختار.