١٩٨

… ای مجذوبان آن دلبر رحمانی جمال باکمال الهی جلوه به عالم امکانی نمود و عالم انسانی را به نفحات رحمانيّه و سنوحات سبحانيّه و اشراقات ربّانيّه و تجلّيات صمدانيّه غبطه بهشت برين فرمود. ديده‌ها روشن شد و دل‌ها گلشن گشت و ارض غبراء جزيره خضراء گشت. باران رحمت کبری بباريد صبح اميد دميد نور الهی درخشيد شمس حقيقت به حرارت شديده تابيد و نسيم جانپرور بهار روحانی بوزيد. ارض نفوس به اهتزاز آمد و گل‌های حقائق و معانی بروئيد ولی صد حيف که بعضی نفوس مانند خار مغيلان سدّ راه طالبان گشتند و مانند گياه بيهوده در گلخن ضلالت و هوا روئيدند و از فيض ابدی محروم گشتند و ديگران را محروم ساختند. البلد الطّيّب يخرج نباته باذن ربّه و الّذی خبث لا يخرج الّا نکدا. ای ياران الهی از شماتت اعداء و استهزاء جهلاء و اذيّت خصماء و بغضاء اهل ريا محزون نگرديد مغموم نشويد بلکه خوشنود گرديد و سرور و حبور بيابيد زيرا از سنن اوّلين است و عادت قرون اولی. حزب معاندين حتّی به انبياء و مرسلين می‌گفتند و ما نری لکم علينا من فضل و همچنين می‌گفتند ان اتّبعک الّا من اراذلنا بادی الرّأی. شما از اينگونه اعتراضات و اذيّات ملول نگرديد زيرا دليل بر قبول در عتبه ربّ غفور است. قل يا اهل الکتاب هل تنقمون منّا الّا ان آمنّا باللّه و بما انزل اليکم و بما انزل الينا…