٣٦٣

هو الابهی

ای آقا غلامعلی تو غلام جمال ابهائی و بنده حضرت اعلی، قدر اين فضل را بدان و موهبت اين منقبت را عظيم بشمار. نظر مکُن که اليوم در انظار غافلان حقيری و در چشم بيخردان شخص سرگردان ولی در عتبه مقدّسه الهيّه مقرّبی و در قلوب ياران معنوی معزّز. در جهان جان معروفی و در اقليم رحمان شخصی عاکف آستان. پس در آن خطّه و ديار چون گذار نمائی پنهان و آشکار کلّ را به بشارات عنايات جمال مبارک مسرور و شادمان کن که آن دلبر مقدّس و آن يار منزّه محبوب آفاق پرتو عناياتش چنان اشراق نموده که مشرقين منوّر گشته و خافقين صبح انور شده. يارانش را ظهير و مُعين و بصير و نصير است. هر دم مددی رسد و صبح اميدی دمد و رائحه مشکينی به دماغ رسد و بوی عنبرينی مشامّ را حيات بخشد. عَلَم ميثاق بلند است و خيمه عهد مرتفع و ملائکه تأييد از شش جهت معين و نصير. لهذا قوای امکان عاجز گشته و قدرت اهل جهان قاصر شده و مقاومت انتشار اين نفحات نتوانند و ممانعت امتداد بارقه اين صباح نتوانند. تأييد و توفيق است که پی در پی می‌رسد و نصرت جديد است که متتابعاً ظاهر و پديدست. قوّه ملکوت جهان ناسوت را احاطه نموده و سطوت جبروت عالم ملک را عاجز کرده. فجر ساطع را هرچند ظلمات ليل دهماء مهاجم ولی بارقه انوار چنان ظلمات را محو و نابود نموده که مصداق آيه مبارکه گشته و تلک بيوتهم خاوية علی عروشها بما ظلموا و ما ظلمناهم ولکن کانوا انفسهم يظلمون.

باری ای رفيق، من و تو هر دو بنده يک آستانيم و محتاج يک احسان. تو از خدا بخواه که اين عبد ذليل را قبول نمايد و بنده ضعيف را نوازش فرمايد من نيز در حقّ تو عجز و نياز کنم و طلب عفو و غفران نمايم. ياران الهی را بشارت ده که ابواب فتوح ملکوت ابهی مفتوح و صلای فلاح و نجاح از ملأ اعلی مسموع. مائده سماويّه از افق رحمانيّه حاضر و تجلّيات ربّانيّه بر حقائق انسانيّه از ملکوت غيب جهان پنهان متواصل. تعطيلی نه و تعويقی نه تا که نصيب اوفر گيرد و حظّ اکثر برد و بهره اعظم يابد و قسمت بيشتر جويد بلکه انشاءاللّه کلّ ياران الهی خواجه‌ تاشان عبدالبهآء گردند و در عتبه قدس سهيم و شريک اين بنده بی سر و پا و البهاء عليک. ع ع