٤١٨

هو الابهی

ای موقن به آيات اللّه نفوسی به جوهر فؤاد توجّه به افق تقديس نمودند و در ظلّ کلمه توحيد داخل گشتند و از کأس عنايت سلسبيل موهبت نوشيدند و از جام محبّت اللّه صهبای رحمت چشيدند. چنان سرمست و مدهوش گشتند که با کمال فرح و سرور به ميدان شهادت و قربانگاه عشق دويدند و جان در سبيل جانان فدا نمودند و چون طيور قدس در اعلی فروع حدائق انس و رياض فردوس آشيان نمودند و به نغمات يا ليت قومی يعلمون بما غفر لی ربّی و جعلنی من المکرمين مشغولند. باری حال اين عباد بايد تأسّی به آن جواهر وجود نموده در سبيل حضرت مقصود چنان جانفشانی نمائيم که ثابت و مشهود گردد که اين نفوس نعم الاخلاف آن خير الاسلافند و مظهر الولد سرّ ابيه در انجمن آفاق شوند و البهاء عليک و علی کلّ ثابت علی عهد اللّه و ميثاقه. ع ع

ربّ و رجائی هذا عبدک فرع الشّجرة الّتی استأصلت فی سبيلک بايادی اعدائک و انقعرت فی محبّتک بزوابع عدوان اشتدّت من طغات عبادک. ای ربّ اجعل هذا الفرع اصلاً و هذا القضيب شجراً ناشئاً نامياً مخضّراً خَضِلاً نَضِراً فی حدائق توحيدک مزهراً مثمراً فی جنّة رحمانيّتک متشعّباً متفنّناً ممتدّاً بفضلک و جودک و اجعل ذلک الاصل متمائلاً فی فردوس ملکوت تقديسک و طريّاً خَضِراً ريّاناً من فيض سحاب رحمتک فی جنّة توحيدک انّک انت الکريم الرّحيم الرّحمن العطوف. ع ع