٦١٠

هو الابهی

ای مشتعل به نار موقده ربّانيّه در قيامت کبری و طامّه عظمی و حشر اعظم هر نفسی که بر هيکل احسن التّقويم محشور شد به نبأ عظيم موقن و از صهبای قديم مخمور گشت. برقع از چهره برانداخت و ندای يا ليت قومی يعلمون بلند ساخت و خيمه و خرگاه بر اعلی المقام برافراخت و عهد و پيمان الهی را ملجأ و پناه خويش بساخت و البهآء عليک و علی کلّ ثابت. عبدالبهاء ع