در خطابی به بهائیان فردوس توسّط حاجی شاه خلیل اللّه در تاریخ ١٩٢٣ قوله العزیز : " رجای شدید و امید وطیدم از احبّای الهی آن است که هر گونه اسم و لقبی و نام و نشانی و نعت و سمتی را بالنّسبه باین عبد ذلیل آستایش از نظر محو سازند بلکه فراموش نمایند و جز به شوقی افندی چه کتباً و چه شفاهاً مخاطب نسازند چه که این نام نامی است که از لسان پر حلاوت مولای حنونم جاری میگشت و فخر و فرح و مباهاتم در این نام است و بس احترامات فائقه و تعظیم و تکریم مفرط را در کنار گذارند و در عبودیّت عتبهٴ مقدّسهاش این عبد را برادر و سهیم خود دانند و آنچه را تصنیف و نظم نمایند در نعت و اوصاف مبارکش باشد شرح فراقش را نمایند و در ذکر ایّام اخیر مبارک و صعودش برفیق اعلی باشد این مناسب است و ما دون آن مورث حزن و کدر این فانی "
و در خطاب به محفل روحانی بمبئی قوله الفرید : " رجای اخیرم آن است که در مراسلات و مذاکرات احبّای الهی جز بشوقی افندی مرا مخاطب نسازند فخر و مباهات این عبد باین نام است و بس چه که از فم اطهر صادر میگشت و در نظرم از هر گونه اسم و لقبی عزیزتر و شیرینتر و شریفتر است و همچنین احترامات فائقه و تعظیم و تکریم از هر قبیل مخالف و مباین حال و تمنّای این عبد است نظر بردارانه نمائید و این نظر را در اعمال و وجودشان نسبت باین فانی ابراز و اظهار نمایند چه که از برای حال روحانی این عبد بهتر است و از برای ترقیّات در عوالم معنویّه اوفق و انسب "