در مکروهيّت استعمال و شرب دخان (مانند سيگار و چپق و غليان)

کتاب گنجينه حدود و احکام باب سی و هشتم – صفحه 292

باب سی و هشتم

در مکروهيّت استعمال و شرب دخان (مانند سيگار و چپق و غليان)

حضرت عبدالبهاء در لوح احبّای طهران ميفرمايند قوله تعالی: "يکمعنی از معانی شجره ملعونه دخانست که مکروه است و مذموم و مضرّ است و مسموم تضييع مال است و جالب امراض و ملال."

و در لوح محمّد حسين وکيل بغدادی نازل قوله العزيز: "مرقوم نموده بوديد که بوصول مکتوب دخان احبّا فورا ترک نمودند و دخان ملفوف را از دست انداختند فی‏الحقيقه ضرر و زيان اين دود بی نفع و سود واضح و مشهود است. اجسام را بکلّی معلول نمايد و اعصاب را رخاوت و سستی بخشد و دماغ يعنی مغز را از احساسات علويّه ممنوع نمايد. اوقاتی بشربش بيهوده بگذرد و اموال بيجا صرف گرددنه تشنگی بنشاند و نه گرسنگی زائل کند. شخص عاقل البتّه ترک اين مضرّ هائل نمايد و همواره بآنچه سبب صحّت و سلامت است پردازد."

و در لوح تنزيه و تقديس ميفرمايند قوله العزيز: "... و امّا منهيّات ديگر که ضرر فوری ندارد ولی تأثيرات مضرّه بتدريج حاصل گردد آن منهيّات نيز عند اللّه مکروه و مذموم و مدحور ولی حرمت قطعی منصوص نه بلکه تنزيه و تقديس و طهارت و پاکی و حفظ صحّت و آزادگی مقتضی آن؛ از آنجمله شرب دخانست که کثيف است و بدبو و کريهست و مذموم و بتدريج مضرّتش مسلّم عموم و جميع اطبّاء حاذقه حکم نموده‌اند و تجربه نيز گرديده که جزئی از اجزاء مرکبّه دخان سمّ قاتل است و شارب معرض علل و امراض متنوّعه. اين است که در شربش کراهت تنزيهی بتصريح وارد ... مقصود اين است که شرب دخان عند الحقّ مذموم و مکروه و در نهايت کثافت و در غايت مضرّت ولو تدريجا و از اين گذشته باعث خسارت اموال و تضييع اوقات و ابتلای بعادت مضرّه است. لهذا نزد ثابتان بر ميثاق عقلا و نقلا مذموم و ترک سبب راحت و آسايش عموم و اسباب طهارت و نظافت دست و دهان و مو از تعفّن کثيف بدبو است." (جلد اوّل مکاتيب صفحه ٣٢۶)

بيانات مبارکه در اينخصوص بسيار و برای انتباه آنچه نقل و مندرج گرديد کافيست طوبی لمن تنبّه و عمل بما امر من لدی اللّه الغفور الرّحيم.