در نهی از تأويل کلمات الهيّه

کتاب گنجينه حدود و احکام باب پنجاه و چهارم – صفحه 340

باب پنجاه و چهارم

در نهی از تأويل کلمات الهيّه

در کتاب مستطاب اقدس ميفرمايند قوله تعالی: "انّ الّذی يأوّل ما نزّل من سمآء الوحی و يخرجه عن الظّاهر انّه ممّن حرّف کلمة اللّه العليا و کان من الأخسرين فی کتاب مبين." (بند ۱۰۵)

و در لوحی ميفرمايند قوله تعالی: "کلمه الهيّه را تأويل مکنيد و از ظاهر آن محجوب ممانيد چه که احدی بر تأويل مطّلع نه الّا اللّه و نفوسيکه از ظاهر کلمات غافلند و مدّعی عرفان معانی باطنيّه، قسم باسم اعظم که آن نفوس کاذب بوده و خواهند بود. طوبی از برای نفوسيکه ظاهر را عامل و باطن را آملند ..."

و در لوح ديگر ميفرمايند قوله تعالی: "هذا ما نطق به لسان العظمة مقصود از تأويل اينکه از ظاهر خود را محروم ننمايند و از مقصود محتجب نمانند. مثلا اگر از سماء مشيّت فاغسلوا وجوهکم نازل شود تأويل ننمايند که مقصود از غسل، غسل وجه باطن است و بايد بآب عرفان او را غسل داد و طاهر نمود و امثال آن .... آياتيکه در اوامر و نواهی الهی است مثل عبادات و ديات و جنايات و امثال آن مقصود عمل بظاهر آيات بوده و خواهد بود." (اقتدارات صفحه ٢٧٩)

و در لوح ق ک د نازل قوله تعالی: "بايد بکمال استقامت بر امرالله قيام نمائيد و بآنچه نازل شده بر حسب ظاهر عامل شويد."

حضرت عبدالبهاء جلّ ثنائه ميفرمايند قوله العزيز: "از جمله وصايای حتميّه و نصايح صريحه اسم اعظم اين است که ابواب تأويل را مسدود نمائيد و بصريح کتاب يعنی بمعنی لغوی مصطلح قوم تمسّک جوئيد ....."