۱۱۴

بنام یزدان مهربان

پاک یزدانا خاک ایرانرا از آغاز مشکبیز فرمودی و شور انگیز و دانشخیز و گوهر ریز، از خاورش همواره خورشیدت نور افشان و در باخترش ماه تابان نمایان کشورش مهر پرور و دشت بهشت آسایش پر گل و گیاه جان پرور و کهسارش پر از میوه تازه و تر و چمن زارش رشک باغ بهشت هوشش پیغام سروش و جوشش چون دریای ژرف پر خروش. روزگاری بود که آتش دانشش خاموش شد و اختر بزرگواریش پنهان در زیر رو پوش باد بهارش خزان شد و گلزار دلربایش خار زار. چشمه شیرینش شور گشت و بزرگان نازنینش آواره و در بدر هر کشور دور. پرتوش تاریک شد و رودش آب باریک تا آنکه دریای بخششت بجوش آمد و آفتاب دهش در دمید بهار تازه رسید و باد جان پرور وزید و ابر بهمن بارید. پرتو آن مهر مهر‌پرور تابید. کشور بجنبید و خاکدان گلستان شد و خاک سیاه رشک بوستان گشت. جهان جهانی تازه شد و آوازه بلند گشت و دشت و کهسار سبز و خرم شد و مرغان چمن بترانه و آهنگ همدم شدند. هنگام شادمانیست پیغام آسمانی است بنگاه جاودانیست بیدار شو بیدار شو. ای پروردگار بزرگوار حال انجمنی فراهم شده و گروهی همداستان گشته که بجان بکوشند تا از آن باران بخششت بهره بیاران دهند و کودکان خود را به نیروی پرورشت در آغوش هوش پرورده رشک دانشمندان نمایند آئین آسمانی بیاموزند و بخشش یزدانی آشکار کنند. پس ای پروردگار مهربان تو پشت و پناه باش و نیروی بازو بخش تا بآرزوی خویش رسند و از کم و بیش در گذرند و آن مرز و بومرا چون نمونه جهان بالا نمایند (ع ع)