هُوالأبهی

ای ناظر بشطر الهی، شکر الطاف خفيّه جمال مبارک را که بعد از صعود بملکوت عزّتش از عنايات جليله‌‌ اش محروم نفرمود و از احسانات عميمه‌ اش مأيوس ننمود ابواب فيض رحمانيش را از ملکوت غيب گشود و اسرار غيبت جمال کبريائيش را در هويّت بصيرت مشهود فرمود اگر چشم سر از مشاهده روی دلجويش باز ماند ديده سرّ از انوار جمال احديّتش روشن است و اگر سمع ظاهر از استماع کلمات مبارکش محروم گرديد گوش جان از ملکوت ابهايش بصلای هوشياری متلذّذ شکراً له ثمّ حمداً له من هذا الفضل العظيم و البهاء عليک و علی کلّ منقطع توجّه الی ملکوته الکريم عبدالبهاء ع