ای بندۀ حضرت مقصود جناب میرزا عبدالمجید ستایش از افروختگی روی تو نمود که الحمد لله مانند مه تابان نور هدایت در آن آشکار و عیانست و فی وجوههم نضرة النعیم شاهد و دلیل بر آن اگر ناس اهل بصیرت بودند روی مبارک یاران حجت و برهان بود ولی صد حیف که کوران محرومند و مأیوس و آن یاران روحانی باید با جاهلان قدری مدارا نمایند طفلان شیرخوار را اطعمه لذیذه نتوان بخشید و بیمارانرا از مؤائد لذیذه نباید داد باید مدارا کرد کم کم تا اعمی و ابکم بینا و گویا گردند و لا تجادلوا اهل الکتاب الا بالتی هی احسن و علیک التحیة و الثنآء (ع ع)