۳۰۸ - ای مهتدی بنور هدی

ای مهتدی بنور هدی، اوليای الهی هر يک در اين جهان فانی جام بلائی نوشيدند و سمّ جفائی چشيدند جائز نبود که تو از اين عطا محروم باشی. لهذا ساقی قضا جرعه ئی از صهبای بلا بکام تو ريخت تا تو نيز از اين موهبت نصيب يابی و از اين منقبت بهره ئی بری. شکر کن خدا را که در سبيل او هدف تير جفا شدی و مورد تعرّض اعدا. ايّامی که بآسايش و راحت گذرد نتيجه و ثمری ندارد بالعکس اوقاتی که بمصائب و بلايا در سبيل الهی منتهی شود در جميع عوالم الهی حتّی نقطه تراب نتائجش ظاهر و آشکار است. مثلاً ملاحظه نمائيد که حضرت سيّد الشّهداء روحی له الفدا سالها در اين جهان بودند ولی از صبح تا ظهر محن و بلايا و شهادت در ارض طف نتيجه داشت هيچ شنيدی ذکر ايّام سائرهٔ سيّد الشّهدا را کسی بنمايد بلکه ذکر آن طلعت نورانی محصور در ايّام بلايا و رزاياء کربلاست فاعتبروا يا اولی الابصار ..